A psychoterapie

Psychoterapia to forma leczenia zakłóceń stanu Twojego umysłu, która w przeciwieństwie do psychoanalizy, oparta jest na odnajdywaniu konkretnych sposobów radzenia sobie z problemem. Psychoterapia serwuje gotowe, różniące się od siebie rozwiązania, uważa bowiem, że sam wgląd w przeszłe wydarzenia i ich analiza nie wystarczą, by skutecznie zażegnać Twoje trudności.

Pomoc psychoterapeuty ma szczególne zastosowanie w przypadku bieżących problemów, ma ona charakter doradczy. Psychoterapia pomoże Ci znaleźć odpowiednie sposoby działania i sprawi, że zaczniesz rozumieć sytuacje przez które dziś nie możesz żyć w pełni szczęśliwie. Aby to się stało, nie jest konieczne dotykanie głęboko ukrytych w Twoim wnętrzu wspomnień z przeszłości — tym zajmuje się psychoanaliza.

Jeśli szukasz dobrego psychoterapeuty w Poznaniu — zapraszam do mnie. Psychoterapia uwolni Cię od Twoich cierpień i pomoże znaleźć odpowiedź na nurtujące Cię pytania: „Co jest nie tak?”, „Jak odmienić swoją egzystencję?”. Dzięki sesjom poczujesz, jak w Twoim życiu zachodzi równowaga, zrozumiesz źródło swoich niepowodzeń i będziesz w stanie je usunąć, by móc zacząć nowy, lepszy etap.

Psychoanaliza — szczególnie w ujęciu lacanowskim — nie polega na psychoterapii. Psychoterapia jest procesem, w którym praktyk-terapeuta wychodząc od tego, jak widzi świat, od teorii, jakie zna, od swojej osobowości terapeuty, stara się pokazać, przekazać, dać podmiotowi coś, co może mu pomóc w lepszym zaadoptowaniu się do życia społecznego. Terapeuta działa tak, jakby wiedział, jakie rozwiązanie może wyleczyć, uszczęśliwić podmiot — tzn. wychodzi on od jakiegoś obrazu tego, czym jest zdrowie i szczęście, obrazu mającego związek z tym, czym on sam jest i jak widzi świat. Psychoterapeuta stara się przeformułować podmiot według jakiegoś modelu przystosowania. ~ (Rafał Tyranowski, Wprowadzenie do lektury trzeciego Seminarium Lacana pt. "Psychozy", 2014)

(…)Psychoterapia, starająca się formować ego według z góry przyjętego wzorca, działa na ślepo, bo "zdrowa normalność" tak czy inaczej nie istnieje, a "norma", która się kieruje podmiot, to jego własna nieświadomość (…)nic z góry nie gwarantuje, że ideał zdrowia psychicznego terapeuty odpowiada na cierpienie, którego struktura jest za każdym razem całkowicie jednostkowa, tak jak całkowicie indywidualne jest zanurzenie pacjenta w strukturze. W polu symbolicznym jedynie "prawdziwą" wiedzę na temat symptomu ma pacjent, a nie terapeuta.

Czy istnieje praktyka, która nie wychodziłaby od jakiejś ogólnej normy, ale od niepowtarzalności każdego podmiotu? Oczywiście doświadczeniem tym jest psychoanaliza. ~ (Rafał Tyranowski, Wprowadzenie do lektury trzeciego Seminarium Lacana pt. "Psychozy", 2014)

Nigdy żadne kształcenie, nawet to najbardziej zboczone, nie miało innego celu, niż dobro podmiotu.(…) w przeciwieństwie do delikatnej artykulacji Freuda(…)rodzi się z niej praktyka, w której odznacza się to, co gdzie indziej nazwałem obsceniczną i okrutną figurą Superego (…) posadzenie chorego celem pokazania mu przez okno pogodnych aspektów natury, mówiąc mu: "Śmiało. Jest Pan{i} teraz grzecznym dzieckiem". ~ (J.Lacan, Kierowanie leczeniem i zasady jego oddziaływania)

(…) znaleźli, jak już mówiliśmy, pewniejsze i bardziej bezpośrednie drogi do sprowadzenia pacjenta ku dobrym zasadom i ku normalnym pragnieniom, które zaspokajają prawdziwe potrzeby(…)niech Pan zaufa(…) niech Pan wjedzie na wieżę Eiffel'a(…). Szkoda, ze niektórzy skaczą już z pierwszego pietra i to właśnie ci, których wszystkie potrzeby zostały sprowadzone do prawidłowej miary. ~ (J.Lacan, Kierowanie leczeniem i zasady jego oddziaływania)